ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ*
Tη δεκαετία του ‘80 ο Ντον Ντελίλο έζησε στην Ελλάδα, την οποία τόσο ζωηρά και πιστά έκλεισε στις σελίδες του βιβλίου του «Τα ονόματα» (εκδόσεις Εστία), Πελοπόννησο, Αθήνα, Μάνη, τα νησιά.
Σε λίγες μέρες, στις 16 Μαρτίου, ο συγγραφέας, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μεταπολεμικής αμερικανικής, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, θα ξαναβρεθεί στην Αθήνα για μια συζήτηση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών με τον δημοσιογράφο Ηλία Μαγκλίνη (7 μ.μ., Κεντρική Σκηνή).
Σημαντική εκδήλωση για τους βιβλιόφιλους, σε μια μάλιστα στιγμή που η καριέρα του Ντελίλο βρίσκεται στο απόγειό της - τον περασμένο Νοέμβριο πήρε το μετάλλιο του National Book Foundation για την «εξέχουσα προσφορά του στα αμερικανικά γράμματα».
Ισως, μάλιστα, ο συγγραφέας που θεωρείται, δικαίως, ότι εξέφρασε περισσότερο από τον καθένα την παράνοια και τον πανικό της ανθρωπότητας σε έναν κόσμο γεμάτο συνωμοσίες, τρομοκρατίες, πολιτικές δολοφονίες, τεχνολογικό έλεγχο και καπιταλιστική εξουσία να ετοιμάζεται να μας εκπλήξει με μια μικρή (θεματική) στροφή.
Μέσα στον Μάιο αναμένεται το νέο του μυθιστόρημα «Zero K» και ο εκδότης του Scribner ανακοίνωσε τον περασμένο Νοέμβριο την είδηση λέγοντας ότι είναι το «πιο αστείο και συγκινητικό του» εδώ και χρόνια.
Αυτή τη φορά ο Ντελίλο δεν στοχάζεται μόνο πάνω στον θάνατο, αλλά αγκαλιάζει και τη ζωή. «Γεννιόμαστε χωρίς να το έχουμε επιλέξει. Πρέπει και να πεθαίνουμε με τον ίδιο τρόπο; Δεν είναι προς δόξα των ανθρώπων να αρνούνται να υποκύψουν στη μοίρα τους;», γράφει στο «Zero K».
Kαι πράγματι ο εξηντάχρονος δισεκατομμυριούχος ήρωάς του, ο Ρος Λόκχαρτ, οδηγεί την πολύ νεότερή του αλλά με ασθενική υγεία σύζυγό του, Αρτις, σε ένα απομονωμένο και μυστικό συγκρότημα, στο οποίο έχει επενδύσει και όπου τα ανθρώπινα σώματα διατηρούνται έως ότου οι εξελίξεις στη βιοϊατρική και την τεχνολογία θα τους επιτρέψει να ξαναρθούν στη ζωή.
Αντίθετα από αυτόν ο γιος του Τζεφ, αφηγητής του μυθιστορήματος, δεν κυνηγά την αιωνιότητα, ούτε θέλει να ξεγελάσει τον θάνατο. Δεν έχει καμιά διάθεση να «περάσει σε μια άλλη διάσταση και να ξυπνήσει σε έναν καινούργιο κόσμο». Είναι αποφασισμένος να γευτεί την ομορφιά και ανθρωπιά της καθημερινότητας, «το ζεστό άγγιγμα του ήλιου και του χώματος».
Στα 80 του σήμερα ο Ντελίλο γράφει ακατάπαυστα. Τα τέσσερα τελευταία του μυθιστορήματα «Οι χρόνοι του σώματος», «Κοσμόπολις» (έγινε ταινία από τον Κρόνεμπεργκ), «Ανθρωπος σε πτώση» (για τους Δίδυμους Πύργους) και «Σημείο Ωμέγα» κυκλοφορούν από την Εστία.
Είναι μικρά σε έκταση και σχετικά προσιτά. Εχει μείνει όμως (ήδη) στην ιστορία με λίγα απαιτητικά, σκοτεινά μυθιστορήματα, όπως τον «Υπόγειο κόσμο» (Εστία) που τον έχουν συγκρίνει με τον Μόμπι Ντικ, ένα επικό ταξίδι διά μέσου της αμερικανικής ιστορίας και λαϊκής κουλτούρας. Τον «Ζυγό» (εκδ. Χατζηνικολή) για τη δολοφονία του Τζον Κένεντι, που σύμφωνα με τον ίδιο τον έκανε να γίνει συγγραφέας. Τον «Λευκό θόρυβο» (Εστία) και το «Μάο ΙΙ» (Χατζηνικολή).
Για τον συγγραφέα, όμως, «πριν από την ιστορία και την πολιτική, είναι η γλώσσα», όπως έχει πει στο «The Paris Review».
Αυτή κάνει το έργο μου να προχωράει, η καθαρή απόλαυση να την πλάθω, να τη βλέπω να σχηματίζεται στη σελίδα, να την ακούω να σφυρίζει στ’ αυτιά μου. Και η τέχνη μπορεί να είναι απολαυστική σε πείσμα του σκοταδιού της, αν ο αναγνώστης είναι ευαίσθητος στη μουσική
Βένα Γεωργακοπούλου
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Πρόσωπα και ιδέες στην κόψη της Ιστορίας
Πρόσωπα και ιδέες στην κόψη της Ιστορίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου